Stampersgat, 29 januari 2023
 
Onlangs vond er in Zuid-Afrika een briefing aan de Milieucommissie van het Parlement over leeuwen in gevangenschap plaats. NSPCA-hoofdinspecteur Douglas Wolhuter nam de Parlementariërs mee in een aantal bevindingen van inspecties en toonde daarbij ook zeer schokkende beelden.
 
De mate van wreedheid waar zijn team tijdens inspecties getuige van moest zijn, was misselijkmakend. "De bewijslast tegen de leeuwenindustrie in gevangenschap," zei hij, "vraagt ​​om sluiting. Het is onverantwoordelijk, onmenselijk en een onhoudbare praktijk. Het is hartverscheurend waar onze inspecteurs mee te maken hebben.” Dat bewijs liet hij vervolgens zien. Skeletachtige leeuwen, kleine hokken vol rottende botten, waterbakken groen van algen, ineengedoken en misvormde welpen, misvormde ledematen, fragiele botten door slechte voeding, karkassen van leeuwen die zijn gedood door hun hoofd te laten inslaan... afschuwelijke beelden om naar te kijken.
 
In een aantal van de 127 in gevangenschap levende leeuwenfaciliteiten die in 2022 werden geïnspecteerd, vond de NSPCA ontoereikende omheining en beschutting, onhygiënische omstandigheden, onvoldoende zoet water, overbevolking, onvoldoende voedsel, stapels ontlasting, geen verrijking van de omgeving of een gebrek aan van veterinaire zorg. Hoewel er tegen 17 verdachten 21 aanhoudingsbevelen waren uitgevaardigd, was er vanwege de ontoereikendheid van het gerechtelijk apparaat op dit moment slechts één zaak aanhangig.
"Het is erg moeilijk om zaken voor de rechter te krijgen", zegt Wolhuter. “Sommige zaken waarin in 2019 een aanklacht is ingediend, komen nu pas voor de rechter. Wat we nodig hebben zijn gespecialiseerde rechtbanken en een sneller rechtssysteem.
 
Enorme vijandigheid
 
“We stuiten ook op enorme vijandigheid bij onze inspecties. Als het een schone industrie is die niets te verbergen heeft, waarom zouden we dan zo'n tegenstand tegenkomen om ter plaatse te komen? Dit is een branche die gesloten zou moeten worden”, Aldus Wolhuter.
 
Hoewel de NSPCA verantwoordelijk is voor de handhaving van de Animal Protection Act (1962) als vertegenwoordiger van de regering, ontvangt ze geen overheidsfinanciering en wordt ze geconfronteerd met bijna onoverkomelijke obstakels. Deze omvatten inconsistenties in het provinciale beleid, de overtuiging dat de wet ondergeschikt is aan provinciale verordeningen en het slakkentempo van het rechtssysteem.
 
Na de NSPCA-presentatie haastten vertegenwoordigers van de Wildlife Ranching Association en Professional Hunters Association zich om afstand te nemen van wat de commissie zojuist had gezien, bewerend dat het rotte appels in waren. Richard York van Wildlife Ranching wees erop dat het fokken van leeuwen een legale activiteit was, dat de NSPCA niet alle plaatsen had geïnspecteerd en dat een algeheel verbod degenen die ethisch opereren zou bestraffen. Dr. Paul Booyens vertelde over een succesvolle uitzetting in het wild van enkele in gevangenschap gefokte leeuwen.
 
Maar waarnemend voorzitter van de Portfoliocommissie, Phillip Modise, was niet overtuigd. De omstandigheden die de NSPCA had laten zien, zei hij, waren verachtelijk en er moet een einde aan komen.

Schade voor merk Zuid-Afrika
 
“Het zou naïef zijn van ons als commissie om te denken dat het fokken van leeuwen in gevangenschap niet schadelijk is voor het merk Zuid-Afrika. Tijd voor debat is voorbij… we hebben actie nodig” aldus Modise.
 
Hoewel commissieleden geschokt waren, konden ze niet onwetend zijn geweest van de situatie. De bijeenkomst was de laatste in een reeks van vele van dergelijke bijeenkomsten gedurende vele jaren. Dit waren onder meer een parlementair colloquium over het fokken van leeuwen, een panel op hoog niveau over het gebruik van leeuwen, een concept-verbod, een concept-beleidsstandpunt en een nieuwbenoemd taakteam. Geen van deze heeft geresulteerd in een verbod op de jacht op in gevangenschap gefokte leeuwen en de export van hun lichaamsdelen, het voorkomen van het aaien van welpen door toeristen, of het verbieden van nieuwe fokpraltijken.

Minister van Milieu Barbara Creecy waarschuwde dat, hoewel haar afdeling de aanbevelingen van het panel over de sluiting van fokkerijactiviteiten steunde, het de juiste procedure moest volgen. Zij zei hierover dat “eerst de wetgeving goedgekeurd moet worden. Ik heb geen quotum afgegeven voor de export van leeuwderivaten [botten], dus er is geen legale export geweest.” Aanvullend zei ze “Vergeet niet dat mensen op dit gebied actief zijn omdat ze geld willen verdienen, maar geconfronteerd worden met beleidsonzekerheid. We kunnen bepaalde activiteiten niet zomaar verbieden.”
 
Wat de opdracht van het taakteam betreft, zei ze dat het niet verplicht was om elke faciliteit te inspecteren, maar alleen degenen die aangaven vrijwillig te willen vertrekken. Dit is echter in tegenspraak met de taakomschrijving van haar eigen Lion Task Team, dat "een audit van bestaande en in gevangenschap gefokte faciliteiten" vereist, wierp DA-lid David Bryant tegen.“ Dat betekent dat degenen die niet bereid zijn, aan controle zullen ontsnappen. Er mogen geen voorzieningen worden vrijgesteld', zei Bryant.

Het aantal leeuwen in gevangenschap is veel groter dan dat in het wild.  Het ministerie van Milieu schat dat er 3.300 wilde leeuwen in het land zijn en 8.185 leeuwen in gevangenschap, hoewel NGO's zeggen dat het laatste aantal kan oplopen tot 12.000. Ze zijn verspreid over 380 fokfaciliteiten, de meeste in het noordwesten, Vrijstaat en Limpopo.
 
Terwijl de debatten en resoluties voortduren, gaat de handel in wilde roofdieren onverminderd door. Volgens een zojuist vrijgegeven Blood Lions- rapport hebben Zuid-Afrikaanse fokkers tussen 2010 en 2020 legaal 5.354 wilde katten geëxporteerd. Deze gingen naar dierentuinen, circussen, privécollecties, eindigden als jachttrofeeën en werden voor "wetenschappelijke en medische" doeleinden gebruikt. De meeste leeuwen gingen naar China, gevolgd door Thailand, Pakistan en Vietnam, terwijl de meeste cheeta's naar de Verenigde Staten gingen. China importeerde ook het grootste aantal luipaarden, caracals, servals, jaguars en poema's, terwijl Vietnam de meeste tijgers importeerde.
 
Er zijn anekdotische rapporten over veel fokfaciliteiten in China voor deze soorten, wat correleert met het gevestigde beleid van China om een ​​einde te maken aan de afhankelijkheid van invoer van alle beschrijvingen. Uiteindelijk zal China waarschijnlijk met een eigen leeuwenfokprogramma aan de lokale vraag kunnen voldoen.
 
Het rapport wees er verder op dat fokkers, die zich duidelijk bewust waren van de groeiende internationale afkeer van de jacht, "korte" jachten aanboden met websites die zeiden: "Haal je trofee leeuw nu het nog kan!" Professionele jachtverenigingen gebruiken de parlementaire debatten duidelijk als marketingstimulans. Een jachtsite waarschuwt: “Zuid-Afrika heeft aangekondigd de jacht op in gevangenschap gefokte leeuwen stop te zetten en de sluiting is aan de gang. De inventaris van volwassen mannetjes slinkt en de prijs gaat omhoog. Dit is je kans om flink korting te krijgen op een mannetjesleeuw.”
 
Uit een onderzoek uit 2021 van de EMS Foundation en Ban Animal Trading, Breaking Point , bleek dat de grootste bedreiging voor wilde dieren niet de stroperij was, maar de legale handel. Het merkte op dat toezicht door de VN-handelsorganisatie CITES bijna onbestaande was - export- en importvergunningen klopten niet, dieren werden verscheept naar criminele netwerken, handelaren deden valse aangiften, niet-inheemse dieren werden van elders door Zuid-Afrika geleid , en er was geen bestemmingscontrole van geëxporteerde dieren.
 
Het parlementaire debat werd afgesloten met de instemming van de commissie om onderstaande voorstellen van de Conservation Action Trust over te neme:
·      Uitvoeren van de onmiddellijke maatregelen die zijn aanbevolen door het panel inzake leeuwen;
·      Breid de bescherming uit naar alle grote katten in gevangenschap; bespoediging van de samenwerking tussen de departementen Leefmilieu en Landbouw op het gebied van dierenwelzijn;
·      Gebruik bestaande regelgeving om het lijden van leeuwen in gevangenschap aan te pakken, en
·      Een dierenwelzijnscolloquium bijeenroepen om de goedkeuring van het One Welfare-principe voor dieren te bespreken.
 
Lees hier het volledige artikel.